اوحدالدین محمد بن محمد انوری ، معروف به انوری ابیوردی ، از جمله شاعران و دانشمندان ایرانی سده ی ششم هجری قمری و دوران سلجوقیان است ؛.... وی در قریه ی بدنه از روستاهای ابیورد خراسان متولد شد ؛.... دوران جوانی انوری ، در توس به تحصیل علوم رایج روزگار ، از جمله ریاضی ، نجوم ، ادبیات ، فلسفه ، ادبیات عرب ، علوم عقلی و نقلی ، و موسیقی گذشت ؛.... او جوانی خود را در بلخ گذراند و سفرهایی نیز به سرخس ، مرو ، خوارزم و عراق کرد ؛.... اما دوران کمال شاعری اش را در مَرو ، محل سلطنت سلطان سنجر سلجوقی گذراند.

 

انوری ، از جمله بزرگترین شاعران ایران و از جمله کسانی است که در تغییر سبک سخن فارسی ، اثری آشکار دارد و همه ی شاعران هم دوره و شاعران پس از او ، وی را به استادی و عظمت مقام ستوده اند ؛....

وی در سرودن غزلیات ، به حدی تواناست که بعضی اورا پیشروِ سعدی در سرودن غزل دانسته اند و در سرودن قطعات نیز ، اقسام معانی را از مدح و هجو گرفته تا وعظ و تمثیل ، به بهترین وجه ، به کار برده و توانایی او در این کار ، به حدی است که بعد از او کمتر کسی توانسته هم طرازش باشد .

 

انوری ، تا زمانیکه استخراج نجومی اش در خصوص اجتماعات سیاراتِ هفتگانه در برجِ میزان و بروز طوفان ، به خطا رفت ، از مداحانِ سلطان سنجر سلجوقی بود ، اما پس از بروزِآن خطا ، از ترس سلطان سنجر به بلخ فرار کرد و در آن شهر نیز وقتی قطعه ای در هجو مردمِ بلخ سرود ، خشم و غوغایی در بلخیان بر انگیخت که قصد کشتنش را کردند ؛ تا اینکه او عاقبت به مجدالدین ابوالحسن عمرانی ، از بزرگان خراسان و قاضی حمیدالدین بلخی ، صاحب مقامات حمیدی پناه برد و چون این بزرگان ، شفاعتش را کردند ، انوری از آن مخمصه جان سالم به در برد .

سال وفات انوری ، همانند سال تولدش به طور دقیق مشخص نیست ، اما بیشتر محققان ، سال پانصد و هشتاد و سه هجری را سال وفات او می دانند ؛.. و آرامگاهش در بلخ ، جنب مزار سلطان احمد خضرویه است .

باهم ابیاتی از اشعار این شاعر توانای کشورمون رو مرور می کنیم ؛

 

چه ناز است آنکه اندر سر گرفتی

به یکباره دل از ما برگرفتی

تو را گفتم که با ما آشتی کن

رها کرده رهی دیگر گرفتی

دریغ آن دوستی با من به یکبار

شدی در جنگ و خشم اندر گرفتی

مرا در پای غم کُشتی و رفتی

هوای دیگری در سر گرفتی

چون کسی نیست که از عشق تو فریاد رسد

چه کنم صبر کنم گر زتو بیداد رسد

گروصال تو به ما می نرسد ، ما و خیال

آرزو گر به گدایان نرسد ، یاد رسد

چه رسیده است به لاله ز رُخت جُز حسرت

حسرت آن است که بر سوسن آزاد رسد

خاک درگاه تو را سُرمه ی خود خواهم کرد

آری از خاک درت این قدرم باد رسد

از تو هر روز غمی می طلبم از پی آنک

سیریِ دینه به امروز چه فریاد رسد

ابوریحان ، محمد پور احمد بیرونیِ خوارزمی ، در سال 362 هجری قمری ، در شهر " بیرون " ، از بخشهای خوارزم ، دیده به جهان گشود ؛..... در نوجوانی ، نزد یکی از امیرزادگان دانشمند ، معروف به ابونصر منصور عراقی ، به تحصیل مثلثاتِ کُروی و دانش ریاضی پرداخت و با حمایت مالیِ همین فرد ، توانست نزد استادان مختلف ، به فراگیری علوم و دانش های زمانه ی خود ، همچون طب و فلسفه بپر دازد .

 

ابوریحان ، در جوانی به دربار سلسله ی خوارزمشاهیان که اهل علم و ادب و حامی دانشمندان و ادیبان بودند ، پیوست و پس از انقراض دوران زمامداری این سلسله ، به ری عزیمت کرد و مدتی را در مباحثات ریاضی ، با دانشمندان آن دیار گذراند؛.... سپس به گرگان و به دربار قابوس بن وشمگیر ، پادشاه آل زیار رفت و به پاس حمایت قابوس ، کتاب مشهور خود به نام آثارالباقیه را به نام وی تألیف کرد ؛ و در همین دوره بود که به اکتشافات نجومی و رصد ستارگان پرداخت و طول و عرض جغرافیائی گرگان را محاسبه کرد.

 

در سال سیصد و نود و چهارهجری قمری ، ابوریحان مجددا از گرگان به خوارزم رفت و با ابو علی سینا دیدار کرد ، اما با حمله ی غزنویان و به پایان رسیدن دوران خوارزمشاهیان ، همرا با سپاهیان سلطان محمود غزنوی به غزنین و سپس به هندوستان رفت و در آنجا با حکما و علمای هند معاشرت کرد و با سفر به نقاط مختلف هند ، عرض جغرافیائی یازده شهرِ هندوستان را تعیین نمود ؛.... او در طول هفتاد و دوسال زندگی خود ، حدود یکصد و چهل و سه کتاب نوشت ، که از مهمترین کتابهای وی می توان به التفهیم ، آثارالباقیه ، قانون مسعودی ، و تحقیق ماللهند ، اشاره کرد .

 

ابو ریحان بیرونی ، شخصیتی کم نظیر و ماندگار است ، که جهان از قرن نوزدهم به بعد او را شناخت ؛.... او از اولین کسانی است که به پیدا کردن وزن مخصوص بسیاری از اجسام مبادرت ورزید و ترازویی تهیه کرد که از دقیق ترین ترازوهای تاریخ علم است ؛... او در طول عمر خود به شهر های مختلفی سفر می کرد و به اندازه گیری جغرافیائیِ آن شهر ها می پرداخت و سپس موقعیت هر شهر را روی یک کره مشخص می کرد که بعد ها آن نقاط را روی یک نقشه ی مسطح پیاده نمود و با این کارِ خود مقدمه ی علمِ کارتوگرافی را بنیان نهاد .

 

....و سرانجام ، ابوریحان بیرونی ، فیلسوف ، دانشمند ، حکیم ، ریاضی دان ، منجم ، و نابغه ی بزرگ ایرانی ، در سال چهارصد و چهل هجری قمری در سنّ هفتاد و هشت سالگی ، در غزنه ، بدرود حیات گفت .

 

شیخ محمد عاملی ، ملقب به بهاءالدین و معروف به شیخ بهائی ، فرزند حسین بن عبدالصمد است که از فقهای مذهب شیعه بود و در روز پنج شنبه هفدهم ذیحجه ی سال 953 هجری در شهر بعلبک لبنان به دنیا آمد .

از آنجا که در آن زمان ، دولت عثمانی نسبت به اقلیت های مذهبی ، به خصوص شیعیان رفتار خوبی نداشت ، به ناچار شیعیان جَبَل عامل تصمیم گرفتند از خاک عثمانی مهاجرت کنند؛.... و بهاءالدین ده ساله بود که به همراه پدرش به سوی ایران رهسپار شد و چون به قزوین رسیدند و آن شهر را مرکز دانشمنذان شیعه یافتند ، در آن سُکنی گزیدند و بهاءالدین به شاگردیِ پدر و دیگردانشمندان آن عصرمشغول گردید وموردِ تفقّدِ شاه طهماسب قرارگرفت؛... پس از آنکه شاه عباس به سلطنت رسید ، پایتخت ایران به اصفهان منتقل شد و شیخ بهایی نیز با عزیمت به اصفهان ، مقرب دربار شاه عباس شد .

 

بنا به تأیید و تصدیقِ محققان و تاریخ نگاران ، شیخ بهایی یکی از نادر ترین دانشمندان و عارفان ایران در قرن دهم و یازدهم هجری قمری بوده و شاگردانی تربیت نموده که به نوبه ی خود ، از بزرگترین مفاخر علم و ادب ایران بوده اند ؛ مانند فیلسوف و حکیم بزرگ ، ملا صدرای شیرازی و ملّا حسن حنیفیِ کاشانی و عده ای دیگر که در فلسفه و حکمت الهی و فقه و اصول و ریاضی ونجوم ، سر آمد بوده و ستارگان در خشانی در آسمانِ علم و ادب ایران می باشند .

 

شیخ بهایی ، علاوه برعلوم شرعی ، در ریاضیات ، فیزیک ، هندسه ، مکانیک ، و نجوم هم استاد بوده و تألیفات ایشان که بالغ بر هشتاد و هشت کتاب و رساله می شود، همواره کُتُبِ مورد نیاز طالبان علم و ادب بوده است .

 

مرگِ این عارف و دانشمند بزرگ را به سال 1031 هجری و در پایان هشتاد و هفتمین سال حیاتش ذکر کرده اند ؛... وی در شهر اصفهان روی در نقاب خاک کشید و مریدانش پیکر او را با شکوهی که شایسته ی شأنش بود ، به مشهد برده و در جوار مرقد مطهرِ علی بن موسی الرضا علیه السلام ، جنب موزه ی آستان قدس ، دفن کردند .

 

با هم دو مطلب زیبا از " کشکول " ، اثر جاودانه ی شیخ بهائی رو مرور می کنیم ؛...

 

یکی گفت ؛ دوستی سه گونه است : دوستی با خداوندِ عزّ و جَل ، بدون آنکه از امیدی بُوَد یا از بیمی ؛ این دوستی را عُذر و خیانت نمی آلاید .

دیگر ، دوستی از جهت عشق و محبت ، در جهت معاشرت .

و سوم ، دوستی ئی که از امیدی بُوَد یا از بیمی ، که این یکی از همه بد تر است و زود تر از میان رَوَد.

 

&

 

حکیمی گفت : ده چیز را با ده چیز دیگر میامیز ؛... وقار را با سستی ، سرعت را با تعجیل ، بخشندگی ات را با زیاده خرج کردن ، میانه روی را با سخت گیری ، دلیری را با آشوب طلبی ، دور اندیشی را با بُزدلی ، پاکدامنی را با کبر ، فروتنی را با پستی و خواری ، اُنس را با شیفتگی ، و راز پوشی را با فراموش کاری .

کمال الدین علی محتشم کاشانی ، شاعر پر آوازه ی ایرانی ، در آغاز سده ی دهم هجری در کاشان به دنیا آمد ؛ وی در نوجوانی به مطالعه ی علوم دینی و ادبیِ معمولِ زمان خود پرداخت و اشعارِ شعرای قدیمیِ خود را موردِ بررسی قرار داد ؛.... در جوانی به دربار شاه طهماسب صفوی راه یافت و به مناسبت قصیده ها و غزلهای زیبایش مورد لطف شاه قرار گرفت و از آنجا که به سرودن اشعار مذهبی علاقه داشت ، پس از چندی به یکی از بزرگترین شعرای ایران در سبک اشعار مذهبی و مصائب ائمه ی اطهار علیهم السلام تبدیل گشت و اشعارش در سراسر ایران مشهور خاص و عام شد .

 

محتشم در سال 996 هجری قمری در کاشان در گذشت و در همان شهر به خاک سپرده شد ، که آرامگاهش نیز هم اکنون واقع در محله ی محتشم کاشان ، زیارتگاه عموم است ؛....

او در طول زندگانیِ خویش آثار زیادی از خود به جای گذاشت که مشتمل بر ؛ غزلیات ، قصاید ، قطعات ، رباعیات ، مثنویات ، و ترکیب بند های وی می باشد ، که این آثار ، پس از مرگش توسط یکی از شاگردانش در شش کتاب ، جمع شد .

 

بی تردید نام محتشم کاشانی با عاشورا و محرم و امام حسین علیه السلام عجین شده است و تقریبا همه ی مردم ، محتشم کاشانی را با ترکیب بندِ مشهورش که درمدح سرور و سالارِ آزادگان جهان و یاران وفادارش سروده ، می شناسند ؛...

با هم بخشی از این ترکیب بند زیبا رو مرور می کنیم :

 

باز این چه شورش است که در خلق عالم است

باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

باز این چه رستخیز عظیم است کز زمین

بی نفح صور ، خاسته تا عرش اعظم است

این صبح تیره باز دمید از کجا ؟ کزو

کارِ جهان و خلق جهان ، جمله درهم است

گویا طلوع می کند از مغرب آفتاب

کآ شوب در تمامی ِ ذرات عالم است

گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست

این رستخیزِ عام که نامش محرم است

در بارگاهِ قدس که جای ملال نیست

سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

جن و ملک بر آدمیان نوحه می کنند

گویا عزای اشرف اولاد آدم است

در چهل کیلومتری شمال غربیِ نطنز ، جاده ای هست که از همون اولش شگفت انگیزه ؛... و می تونه برای هر مسافر خسته از بیابون های بی آب و علفِ جاده ی کاشان – نطنز ، خاطره ساز باشه !...

 

بله ؛...اگه از سمت کاشان به نطنز برید ، پس از طی کردن چهل کیلومتر ، تابلوی کوچکی رو کنار جاده می بینید که روی اون نوشته شده : " به طرف ابیانه " ؛.... و درست زیر همون تابلو ، جوی آبی می بینید ، زلال و خنک و گوارا ؛...آبی که از ابیانه سرچشمه می گیره ؛... از روستایی اساطیری ، که در دامنه ی کوههای کرکس آرمیده و به تاریخِ پر بار خودش می باله .

 

ابیانه ، به اعتراف تاریخ و به اعتبار آثار و بناهای تاریخیِ پرتنوعی که داره ، یکی از استثنائی ترین روستاهای ایران و بلکه جهانه ؛ که شکوهِ معماریِ بومی و سرشار از زیبائیش واقعا بی مثاله ؛....از نمونه آثار تاریخی و دیدنی ابیانه ، می شه به قلعه ای اشاره کرد که دیدن عظمت اون ، گویای تمدن باستانی این روستای تاریخیه ؛...این قلعه ، بر بلند ترین نقطه ی روستا قرار داره و کاملا مشخصه که با پنجره های کوچک و روبه دره ی مُشرف به جاده ، حتما روزگاری وظیفه ی مراقبت و امنیت روستا بر عهده اش بوده و کاربرد نظامی و دفاعی داشته .

 

قدمت ابیانه ، دقیقا مشخص نیست ، اما در این روستای تاریخی، از دوره ی سلجوقیان و ایلخانیان ، خونه هایی باقی مونده ، که بعضی از اونها ، هنوز سالم و دست نخورده اند ؛... ضمن اینکه آتشکده های موجود در اون ، یادگارهایی اند که از عهد ساسانی به جا موندن؛...و محراب چوبیِ کنده کاری شده در مسجد جامعش هم تنها محراب چوبیِ باقی مونده از عهد سلجوقیه .

 

درباره ی ابیانه ، در تاریخ اینطور نوشته اند که : در دوره ی صفوویه ، وقتی شاهان صفوی برای ییلاق به نطنز می رفتند ، بسیاری از نزدیکان اونها ، و درباریان ،ترجیح میدادند در ابیانه اقامت کنند .

 

بافت فشرده ی روستای ابیانه ؛ کوچه های پیچ در پیچ ؛... " ساباتها " یا همون راهروهای روپوشیده ی زیبا ی کوچه باغها ؛ و سایه روشن های دلپذیرشون ؛... مسسجد جامع و پنجره های مشبک و زیبای اون که در سال 766 هجری قمری ساخته شده ؛... آتشکده ی " هاریاک "؛.... و حفظ آداب و رسوم زندگانی ، به خصوص طرز لباس پوشیدن سنتیِ مردم روستا ، همگی از تاریخ کهن و فرهنگ غنی و اصیلِ ایرانی ، حکایت داره .

مردم ابیانه ، به سبب کوهستانی بودنِ منطقه و دور بودنِ محل زندگی شون از مراکز پرجمعیت و راههای ارتباطی ، قرنها در انزوا زیسته اند و در نتیجه ، هنوز بسیاری از آداب و رسوم قومی و سنتی ، از جمله زبان و لهجه ی قدیمشون رو حفظ کرده اند.

 

در ابیانه ، به غیر از ممسجد جامع ، دو مسجد قدیمی دیگه هم هست که یکی در سال 701 هجری و دیگری در سال 952 هجری قمری بنا شده ؛.... دو زیارتگاه هم وجود داره که یکی مرقد شاهزاده عیسی و دیگری مرقد شاهزاده یحیاست که از فرزندان امام موسی کاظم علیه السلام بوده اند .

از جمله اماکن دیدنیِ دیگه در ابیانه ، می شه از قدمگاه ؛... خانه ی غلامِ نادر شاه ؛... خانه ی نایب حسن کاشی ؛... و موزه ی آثار باستانی نام برد.

ابوالحسن ، علی بن محمد کساییِ مروزی ، از شاعران بزرگ نخستین دوره ی شعر فارسی و از معاصران فردوسیه ، که در بیست و هفتم شوال سال 341 هجری قمری ، در مرو دیده به جهان گشوده ؛...وی که از جمله شاعران قرن چهارم هجریه ، در آغاز شاعریش به دربار سلطان محمود غزنوی راه یافته و اشعاری در مدح او می سروده که بعضی ازمدایحش درشرح حال هایی که ازاو نوشته شده ، موجوده ؛...

اما چیزی که در این باره مسلّمه ، اینه که او بعدها از این کار پشیمون شده و به سرودن اندرزهاای حکیمانه و همچنین مدّاحی و مرثیه سرایی برای اهل بیت علیهم السلام پرداخته ؛....و محققان ، علت تخلصِ او رو به کسایی ، برگرفته از مذهب شیعیِ او و برداشتی از حدیث شریف کسا می دونن.

 

دیوان اشعار کسایی مروزی ، تا نیمه ی قرن ششم موجود و معروف بوده ، ولی بعد ها ، مثل هزاران گنج ادب و دانش دیگه ی سرزمینمون به تاراجِ روزگار رفته و اونچه حالا از اشعار او باقی مونده ، فقط دو قصیده ، چهار غزل ، و بیست و پنج قطعه است ، که مجموع اونها ، چیزی حدود سیصد بیت می شه.

درباره ی درون مایه ی اشعار کسایی ، گواهی نویسندگان و استادان کهن ، که دیوان او رو در اختیار داشته اند ، شایان توجهه ؛... به طوریکه به عنوان مثال ؛ ناصر خسرو در بسیاری از قصیده هاش ، سعی در مقایسه ی خودش با کسایی داشته و کاملا مشخصه که دیوان کسایی در زمان ناصر خسرو هنوز به طور کامل در دسترس بوده و توسط او به دقت مطالعه شده .

 

در قرن چهار و پنج هجری ، که تعصب های شدید مذهبی بین فرقه های مختلف وجود داشته ، سخن از مدح امیر مؤمنان حضرت علی علیه السلام و فرزندان اون حضرت ، کاری راحت به نظر نمی رسیده و چنین کاری ، در واقع ، ایمانی راسخ و شهامتی کم نظیر می طلبیده که کسایی از اون برخوردار بوده ؛... چرا که او اولین شاعری بوده که ادب فارسی رو با درون مایه ای از غدیر زینت بخشیده و اولین سوگنامه ی کربلا ، به زبان فارسی روهم با نام خودش موندگار کرده ؛....و به همین دلیله که او ، پرچمدار شعر فارسیِ شیعی شناخته می شه .

تاریخ تولد کسایی دقیقا چهارشنبه بیست و هفتم شوال 341 هجری بوده، که این رو از بین اشعار او دریافته اند ، اما تاریخ دقیق وفات او رو هیچ کس نمی دونه و تنها چیزی که در مورد زندگیش مشخص شده اینه که تا پنجاه سالگی هم زنده بوده ، اما بعد از اون مشخص نیست که چند سال زندگی کرده .

با هم ابیاتی از اشعار این شاعر بزرگ رو مرور می کنیم :

 

گل، نعمتی است هدیه فرستاده از بهشت

مردُم کریم تر شود اندر نعیم گل

ای گلفروش ، گل چه فروشی برای سیم

وز گل عزیز تر چه ستانی به سیم گل

 

&

 

مدحت کن و بستای کسی را که پیمبر

بستود و ثنا کرد و بدو داد همه کار

آن کیست بدین حال وکه بوده است وکه باشد

جز شیر خداوند جهان ، حیدر کرار

این دین هدی را به مثل دیره ای دان

پیغمبر ما مرکز و حیدر خط پرگار

علم همه عالم به علی داد پیمبر

چون ابر بهاری که دهد سیل به گلزار

{ دیدنی های ایران زمین : گنبد سلطانیه }

 

تا به حال چیزی درباره ی گنبد سلطانیه شنیدید ؟!.... درسته ؛....گنبد سلطانیه یکی از بناهای تاریخی و دیدنی ِ کشور عزیزمونه ؛.... می دونید این بنای ارزشمند کجای ایرانه؟!..

                                                        *****************

 در سی و نه کیلومتری ِ جنوب شرقی استان زنجان ، منطقه ای وجود دارد با وسعتی حدود صد و پنجاه و شش هکتار ، که سلطانیه نام دارد ؛... و سومین گنبد عظیم جهان یعنی گنبد سلطانیه ، که رفیع ترین بنای جهان اسلام نیز لقب گرفته ، در آن واقع شده است .

پس از استقرار مغولان در ایران و پایتختیِ تبریز ، توجه ایلخانانِ مغول به طبیعت سرسبز و خرّمِ دشت سلطانیه جلب شد ؛ و غازان خان ، ایلخانِ مغول، در صدد برآمد تا شهری در این مکان بنا کند ، که عمرش وفا نکرد ؛... اما " الجایتو" جانشینِ او که بعدها به سلطان محمد خدابنده معروف شد ، به بنای آن شهر در آن منطقه همت گماشت و بدین ترتیب در سال 704 هجری قمری ، ساخت شهر آغاز شد و پس از ده سال تلاش پیگیر به پایان رسید .

 پس از به پایان رسیدن ساخت شهر ؛ سلطان محمد، مجلس جشنی برپا کرد و نام شهر را سلطانیه نهاد و آن را به پایتختی برگزید ؛...شهر سلطانیه با داشتن مساجد ، مدارس ، خانقاه ها ، بازارها ، حمام ها ، و دارالشفا ها ، به صورت یکی از معظم ترین و بزرگترین شهرهای ایران و مرکز حیات سیاسی و اقتصادی ایران در آن روزگار در آمد ؛... و سلطان محمد ، برای افزودن بر اعتبار شهر ، دستور داد تمامی کاروانهایی که کالا و مال التجاره از هندوستان و شرقِ ایران به اروپا حمل می کردند ، کالاها را به سلطانیه بیاورند و سپس ، از این شهر به اروپا ببرند ؛...بعد از آن نیز ، دستور داد که در مرکز شهر ، بنایی رفیع و با شکوه بسازند و بنابر همین دستور ، معماران ، بنایان ، و کاشی کارانِ مجرّب و کار آزموده از سراسر ایران زمین ، در سلطانیه گرد آمدند و با کار و کوشش ، بنایی با شکوه ساختند که در جهان شهره شد .

 بنای گنبد سلطانیه ، از نظر حجم و فرم معماری ، دارای اهمیت بسیاری است و در تاریخِ فنِ معماریِ ایران ، نقطه ی عطفی محسوب می شود ؛.... اما معماریِ گنبد ، در فرم کلی دارای رابطه ی بسیار گسترده ای با معماریِ گذشته ی ایران است ؛... ساخت این بنا از سال 703 تا 713 هجری قمری ، یعنی در حدود ده سال طول کشیده و تنها بنایی است که از مجموعه ی سلطانیه باقی مانده است .

 بنای گنبد سلطانیه چهار طبقه است ؛ در طبقه ی اول ، درِ ورودی واقع شده است ودر ضلع شرقی ، به ساختمان دیگری که به " تربت خانه " مشهور است وصل شده ؛....

در طبقه ی دوم ، در هر ضلعِ بنا سه طاق نما ساخته اند که طاق نمای میانی بزرگتر از طاق نماهای جنبی است و در پشت طاق نماها ، ایوانی وجود دارد که می توان به وسیله ی آن ، ساختمان را دور زد ؛...

طبقه ی سوم ، شامل ساق گنبد و ستون هاست که در ساق گنبد ، چهار نور گیر در چهار سوی آن ساخته اند ؛...

طبقه ی چهارم نیز ، گنبدِ عظیمِ بناست ، که تمام سطح خارجیِ آن با کاشیِ آبیِ روشن پوشیده شده است و ساق گنبد نیز دارای کتیبه هایی به خط کوفی است که با کاشی ، گره سازی شده است .

 نویسنده : محمد ( محسن ) سعیدالسادات

 

شما در روز چقدر مطالعه می کنید ؟.... به نظر شما ، مطالعه چقدر تو زندگی ما تأثیر گذاره ؟....  اصلا ضرورتی داره ما مطالعه کنیم ؟......

 

در واقع همونطور که جسم ما برای رشد و سلامت خودش ، نیاز به انواع پروتئین و ویتامین و املاح معدنی و این طور چیزها داره ، روحمون هم به چیزهایی نیاز داره که بتونه سلامت خودش رو حفظ کنه؛... که یکی از اون چیزها ، کتابه .

 

بله ؛... کتاب ، همون یاری مهربونیه که ما از هفت سالگی باهاش همراه شدیم و در طول دوران تحصیل ، هیچ وقت ازمون جدا نشده !....

اما ؛... آیا این درسته که ما به کتاب ، فقط به عنوان ابزاری برای دریافت مدرک تحصیلی نگاه کنیم ؟!....

 

شاید شما هم شنیده باشید که بر اساس آمار رسمی کشورمون ، سرانه ی مطالعه در ایران ، اون هم در حالت خوش بینانه اش ، فقط چهار دقیقه در شبانه روز برآورد شده ؛....

اما هیچ می دونید که این واقعیت تلخ ، مارو با اونهمه سابقه ی فرهنگی و تمدن اصیل ، در رده ی کشورهایی مثل بنگلادش قرار می ده ؟!....

به نظر شما ، چرا ما باید به چنین حقارتِ ناخوشایندی تن بدیم ؟!...

 

 

بله ؛....این یه واقعیته که بر اساس آمار ، سرانه ی مطالعه در ایران بسیار پایینه ؛... و این ، نشون دهنده ی اینه که با توجه به جمعیت کشورمون ، کتاب هنوز جایگاهِ واقعی خودش رو بین مردم پیدا نکرده !... به نظر شما چه عواملی باعث این واقعیتِ ناخوشایند شده ؟!....

شاید دلیلش عدمِ برنامه ریزی باشه ؛... اونم در عصری که دقت و سرعت ، حرفِ اول رو می زنه ؛.....

شاید غرق شدن در سرگرمی های روزمرّه ی دیگه ، دلیلش باشه ؛....

و از همه مهمتر ، شاید عدم احساس نیاز به مطالعه ، آمارِ سرانه ی مطالعه در کشورمون رو پایین آورده !....

اما این نکته یادمون باشه که به گفته ی سقراط ؛ " جامعه، وقتی فرزانگی و سعادت می یابد ، که خواندن ، کارِ روزانه اش باشد . "

 

 

خیلی ها در جواب این سئوال که چرا کتاب نمی خرند ، میگن ؛ چون قیمت کتاب بالاست ؛... در حالیکه وقتی به فهرست خریدهای روزانه یا ماهانه شون نگاه می کنی ، پُره از چیزهای غیر ضروری و گرون قیمت ، که خیلی هاشون فقط جنبه ی تجمّلی دارن!...

ای کاش این افراد ، یه روزی ، یه جایی ، این جمله ی ویکتور هوگو ، نویسنده ی بزرگ فرانسوی رو بشنوند و کمی در موردش فکر کنند ؛...

که گفته: " در مورد مقایسه ی کتاب و لباس باید بگویم ؛ کتاب ، از لوازم و ضروریات زندگی است اما لباس ، جزوِ تجّمل و زینت های زندگی است . "

 

 

بنا به گفته ی کارشناسان ، عدم فرهنگ سازیِ صحیح درباره ی کتاب و کتابخوانی ، باعث شده خیلی از افراد جامعه ، مقداری زیادی از اوقات فراغت خودشون رو به بطالت بگذرونند ،اما حتی لحظاتی از اون رو با مطالعه سپری نکنند !....که این مسئله ، به هیچ عنوان با پشتوانه ی فرهنگی و تمدن غنی ایران ، جور در نمیآد ؛.... پشتوانه ای که پُره از بزرگانی مثل ناصر خسرو ، که درباره ی کتاب ، اینطور سروده :

بِه از کتاب ، کسی در زمانه یار تو نیست

که هیچ یار، شب و روز درکنار تو نیست

 

نویسنده : محمد ( محسن ) سعیدالسادات